Iggy

(Breit-Bumling)

Foto Mariska Haring

Halverwege 2018 vonden we dat het weer tijd was voor een pupje. Ronja (inmiddels 12 jaar) was nu nog heel fit en Yuno (inmiddels 6 jaar) ruimschoots stabiel genoeg om zich niet opzij te laten zetten door een pup. We zochten een in potentie stabiel hondje, waarbij ik het zelf ook leuk vond als ik weer een agility- en dogdance-maatje zou krijgen waarmee ik af en toe wedstrijden zou kunnen doen.

Ik betwijfelde of ik vooral die sportpotentie zomaar in Nederland zou vinden. Dus ging ik ook over de grens kijken.

Zoektocht

Het aardige is dat in Zweden, het land van herkomst van de Västgötaspets, door de kennelclub alles vrij openlijk toegankelijk is. Je kunt van ouderhonden zien of ze gezondheidsonderzoeken hebben gehad en wat het resultaat is, en of ze een veedrijftest of een karaktertest hebben gehad. Dat laatste hebben ze zelfs in twee varianten, de MH-test, een werkhondentest, en de BPH, die meer voor huishonden is. Ronja heeft ooit de MH-test gedaan en ik kon haar uitslag daardoor een beetje vergelijken met die van andere honden als ze deze gedaan hadden.

De Västgötaspetsclub heeft daarnaast lijsten met fokkers, geplande dekkingen, uitgevoerde dekkingen en nesten. Dan begint het grote onderzoek: van welke oudercombinatie zou ik graag een pup willen? Mede geholpen door wat 'inside information' van Bonnie en haar connecties in Zweden. Een aantal contacten verliepen teleurstellend. Afgewezen door sommige fokkers (buitenlandse eigenaar en de problematische invoerregels van de EU). Bij sommige combinaties mislukte de dekking of bleef de teef leeg. Maar uiteindelijk vond ik een leuk nest met een moeder uit sportlijnen, waarvan de broer ook al in de hoogste klasse van de agility loopt. Ze had ook erg leuke MH-test-resultaten die dicht bij die van Ronja lagen. Qua gezondheid en inteeltfactor met de reu zat het ook goed. De reu is nog jong, 2 jaar, heeft goede gezondheidsuitslagen en een paar goede showresultaten. Nu hoefden de (hopelijke) sport-aanleg voor mij ook niet van beide ouders te komen: ik zocht ook geen extreem fanatieke hond die niet zonder training en actie kon. Dus, dit leek me wel een goeie combinatie.

Nu zeggen de ouders en zelfs de fokker niet alles, het moet uiteindelijk de individuele hond zelf ook maar liggen. En dan kunnen opgedane ervaringen en de opvoeding en training ook bijdragen of juist afbreuk doen aan alle mooie potentie. Maar het is een mooie en hoopvolle basis.

Geholpen door foto's en filmpjes en raad van de jonge fokster Jenny Löfstrand bepaalde ik welk mannetje uit het nest het zou worden. Bij voorbaat stond al vast dat het een kortstaartje zou worden - er zaten alleen maar stubby's in het nest!

En dan...

Dan komt het moment dat je het pupje gaat ophalen. Waar ik bij onze vorige honden altijd tevoren één of meerdere keren bij het nest was gaan kijken, kon dat nu niet. Dus het was ook gelijk de kennismaking. En het was liefde op het eerste gezicht. Wat een leuk, aanhankelijk, open mannetje! En o jee, wat kon hij al akelig goed blaffen!

Nederland

Vele weken later waren we met de kleine man in Nederland. Hij voelde zich direct thuis in ons huis. Hij heeft niet veel WC-rollen gekost aan opgeruimende plasjes. Hij heeft weinig vernield dat hij niet mocht vernielen (WC-rollen, dozen, drinkflesjes enz. hielpen daarbij). En hij jatte al snel steeds minder vaak sokken, sloffen en wasgoed.

Hij moest even wat wennen aan de drukte in Nederland en alle geluiden die zoveel mensen op een kluitje kunnen produceren. Hij is wel een kat-uit-de-boom-kijker. Maar waar hij in het begin alles wat engig vond (maar als hij de tijd kreeg goed kon overwinnen), begon hij snel nieuwsgieriger te worden. Hij moest nog steeds de tijd krijgen om kennis te maken, maar de ergste (lichte) angstfase hadden we al snel wat achter de rug. En hij liet mij hem steeds makkelijker begeleiden met moeilijke dingen, wat ik echt geweldig vond voor zo'n jong hondje van zo'n 4-5 maanden.

Knuffelbeertje

Iggy is het echt een heerlijk mannetje dat gek is op aandacht en knuffelen, makkelijk leert, het graag goed wil doen. Hij komt zelfs tot rust door knuffelen, dat heb ik nog nooit bij een Spets meegemaakt! Maar ook is hij heel duidelijk als hij het ergens niet mee eens is! Dat blaffen doet hij nog steeds graag en makkelijk, uit blijdschap, verontwaardiging, onzekerheid en nog de nodige andere redenen. Maar hij laat zich er ook prima in sturen.

Hij loopt goed aan de riem. Zitten bij de stoeprand deed hij bijna uit zichzelf (hij herinnerde me eraan dat ik dat toch wel handig vindt!), terwijl je op het Zweedse platteland toch echt weinig stoepen aantreft. Hij heeft veel aandacht (waarvoor hij ook geregeld lekkers verdient) en ik kan hem vrij makkelijk van afleidingen weghalen - al zijn katten wel heel moeilijk hoor!

Ronja & Yuno

 

Met Yuno en Ronja ging het na een wat afstandelijke start echt geweldig. Beide dames speelden al heel snel met hem en soms zelfs met zijn drieën, wat natuurlijk met het nodige gegrom en geblaf (geharrewar) gepaard ging. En dat geldt nu zo'n jaar verder nog steeds. Iggy heef Yuno steeds meer leren spelen, waarbij ze nu zelfs soms op haar zij durft te liggen. Die twee kunnen echt heerlijk tekeer gaan samen. Tot... Iggy net tever gaat, dan weet Yuno hem goed duidelijk te maken dat hij een grens heeft overschreden. Met Ronja speelt Iggy inmiddels iets minder frequent, maar het zijn fijne maatjes. De oude dame weet de jonge wildebras goed duidelijk te maken als het afgelopen is. Leuk is dat Ronja Iggy en Yuno nu veel meer toestaat om te spelen dan eerder, en zeker dan toen Yuno jong was en met Kari wilde spelen. Als het te druk wordt tussen Iggy en Yuno, laat ze dat nog steeds vaak met haar snerpende stem duidelijk merken, maar andere keren splitst ze ze heel mooi door fysiek tussen ze door te lopen en te blijven lopen tot de gemoederen weer wat bedaard zijn.

In ieder geval echt weer leven in de brouwerij hier! Zozeer zelfs dat zowel Ronja als Yuno sinds Iggy's komst meer mogen eten. Hij houdt ze duidelijk goed bezig!

We echt zò blij met de kleine man. Hij toont al mooie potentie voor Agility, nu kijken dat we dit mooi kunnen gaan opbouwen in een reguliere cursus. Ik weet niet of hij ooit voldoende geduld zal kunnen opbrengen voor de precisie en het echt luisteren naar commando's dat Dogdance vergt, daar zal ik nog de nodige training in moeten gaan stoppen. Maar trainen met hem is in ieder geval altijd een groot plezier.

Iggy heeft zijn eigen blog en een eigen foto-pagina waar je zijn ontwikkelingen in het eerste jaar kunt teruglezen.