Yuno wennen aan een nieuw tuig

Sinds kort doe ik met Yuno aan speuren (meer daarover kun je lezen in haar speurblog). En voor het speuren had ik een nieuw type tuig nodig. Want bij het speuren mag Yuno met alle macht in haar tuig hangen - iets dat ze tijdens de eerste les al liet zien.

Maar ja, Yuno heeft al een hekel aan haar gewone tuig, dus dat nieuwe ding... Haar broer Pelle gaat al kwispelen als hij zijn speurtuig ziet. Zouden we Yuno in ieder geval zover kunnen krijgen dat ze niet al begint rond te slinken als ze ook maar vermoedt dat ze dadelijk haar tuig om krijgt? Met haar vorige tuig is het niet gelukt, dus... Toch maar weer proberen, maar nu wat gefaseerder zien aan te pakken!

Eerste sessie

Ik zit op de bank met een pot lekkers naast me. Voor de handigheid gebruik ik mijn tongklak in plaats van de clicker. Omdat ik lekkers heb, zit niet alleen Yuno erbij. Sterker nog, de anderen willen ook! Nu zijn Kari en Ronja ook niet gek op hun tuig (volgens mij een Spetsenkwaaltje, Joschka en Humphrey hadden er nooit problemen mee), al komen zij nog wel naar ons toe om het om te laten doen. Meestal gaan er dan namelijk wel leuke dingen gebeuren! Toch kan het zeker zeker geen kwaad als ze meedoen.

Dus Ronja komt naar voren, ik hou Yuno's tuig voor haar neus, zij raakt het aan, ik tongklak en gooi lekkertje weg. Kari komt naar voren, hij raakt aan, klak/lekkertje weggooien. Dan roep ik Yuno naar voren - tussen Ronja en Kari's gretigheid maakt ze anders aanzienlijk minder kans. Ik hou haar het tuig voor. Ze raakt het aarzelend aan, klak en ik gooi koekje weg. Zo laat ik ze om de beurt, met meestal meerdere herhalingen van een bepaald niveau, de volgende stappen doorlopen:

• tuig met de neus aanraken (klak en lekkers weggooien)
• tuig harder aanraken met de neus
• neus tussen riempjes van tuig steken (klak en lekkers door tuig heen geven)
• neus verder tussen riempjes van tuig steken
• nog verder neus insteken
• neus echt in opening tuig steken (klak en lekkers door opening geven)

En dan is het tijd voor pauze. De tijd tussen de individuele oefeningen, de speelsheid en de concurrentie met de andere twee maakt Yuno alleen maar gretiger. Mooi!
Ik lok zo min mogelijk met het lekkers, liever helemaal niet, en hooguit de eerste herhaling op een niveau. Daarna moet de hond het helemaal zelf aanbieden. Als de hond dat niet doet, leg ik de lat te hoog en moet ik mijn eisen omlaag bijstellen. Zo zie ik ook gelijk of de hond al toe is aan de volgende stap en overvraag ik haar niet.

Tweede sessie

Een tijdje later doe ik een tweede sessie, met dezelfde opzet, ik zit op de bank. Ik doorloop snel nog een paar stapjes van de vorige sessie, en dan ga ik weer verder:

• neus in opening steken (klak en lekkers door opening geven)
• neus verder in opening steken
• neus nog verder in opening steken
• deel hoofd in opening steken
• hoofd nog verder door opening
• hele hoofd door opening steken (klak en lekkers terwijl de kop in de opening zit, tuig afdoen zodra ze het voertje hebben)
• Kari en Ronja: echt in tuig hangen, Yuno: in het tuig gaan

Tijd voor pauze! Geweldig wat een beetje concurrentie met de gretigheid doet. Yuno is niet zo'n rauwdouwer, dus 'hangen in tuig' is voor haar niet zo vanzelfsprekend, dus vond ik het al heel wat dat ze zover erin doorliep als nu. Dat geeft niet, ze is in 2 sessies al een heel eind gekomen.

Derde sessie

Tot nu toe had ik het tuig steeds aan de zijkant vastgehouden. Maar als je een tuig omdoet, hou je het meestal aan de bovenkant vast, en dat is voor de hond een heel ander beeld. Omdat Yuno al mindere associaties heeft met haar huidige tuig, dus vindt ze dat ook echt een stuk spannender. De volgende sessie herhaal ik eerst weer een aantal stappen van het opzij vasthouden. Als ik daarna het tuig van boven vasthoud, doe ik even flink wat stapjes terug.

Tuig van opzij vast:

• hele hoofd erdoor
• in tuig gaan

Tuig van boven vast:

• aanraken
• neus door opening
• neus verder door opening
• hoofd door opening
• hoofd verder door opening
• in tuig gaan

Steeds klak ik op het moment dat de hond tot het gewenste punt komt en beloon ik daar, dan doe ik het tuig weer van het hoofd af (ook een goeie oefening). Op dit manier krijgt de hond de beloning van de klik èn de beloning van het lekkers op het moeilijkste punt, waarna het tuig verdwijnt, maar ook de kans op beloning. Daardoor wordt het in het tuig stappen nog belonender dan wanneer ik alleen de klik in positie zou geven.

Vierde sessie

De vierde sessie start ik ook op de bank, maar dan verhuis ik na de start naar het midden van de kamer en ga ik staan. Dat is weer een ander beeld. Het lijkt voor Yuno misschien ook op hoe het in het "echt" gaat met het tuig omdoen, dus vindt ze het een stuk moeilijker. Ik vraag in eerste instantie daarom weer even veel simpeler dingen. Dit kan ik - zonder haar te lokken - snel uitbouwen.

Op het laatst blijft ze mooi staan terwijl ik haar haar tuig omdoe. En dat is weer heel iets anders dan zelf haar kop erin steken, omdat het initiatief voor dat laatste stuk niet meer bij haar ligt. Mijn criteria op dat punt zijn bij mijn stapjes daarom steeds "blijven staan zonder achteruit te leunen", weer een manier voor mezelf om te toetsen dat ik Yuno niet overvraag bij deze acties.

Hier is het weer extra belangrijk dat ik haar klak èn beloon met het tuig om, en daarna het tuig afdoe.

Onderaan de trap

Als ik de honden de halsbanden omdoe voor het uitlaten, vraag ik ze altijd om met de voorpoten (of helemaal, mag ook) op de onderste tree van de trap te gaan staan. Die 20 cm minder laag reiken is een stuk prettiger voor mijn rug, dus leer ik dat al mijn honden op zeker moment aan (meestal als ik weer eens flink last heb ;-)). Dit is voor de honden een vast punt en een aankondiging van leuke dingen: of wandelen, of minimaal toch lekkers bij het afdoen van de halsband.

Een mooi moment om met Yuno te oefenen! Voor het omdoen en na het afdoen van de halsband heb ik steeds 1 of 2 herhalingen van het tuig omdoen geoefend. Steeds was het criterium voor mij: voorpootjes blijven op dezelfde plek, en geen achteruit leunen. Per sessie deed ik het tuig steeds ietsje verder over de kop, lekkers, tuig weer af. Steeds verder, tot ik in één keer het tuig om kon doen, lekkers, tuig weer af.

Dit blijf ik nog steeds bijna iedere wandeling herhalen.

Eten!

En natuurlijk gebruikte ik ook het hoogtepunt van de dag (en nog steeds geregeld) om dit te onderhouden. Ze krijgt het tuig om voordat ze eten krijgt (met wel heel weinig neiging tot achteruit leunen ;-)), en zodra ze klaar is, gaat het tuig weer af.

Voor het "echie" - veel te vroeg

Nog maar 2 dagen nadat ik het nieuwe tuig in huis had, was weer het tijd voor Yuno's speurles. Ik verzamelde onze trainingsspullen. Yuno begon al omtrekkende bewegingen te maken. "Oh jee, komt er dadeijk weer een tuig te voorschijn? En voor wie is het dan bedoeld, voor een van de anderen of voor mij?" Omdat we nog lang niet zover waren met de oefensessies, heb ik het haar op de ouderwetse manier omgedaan, oftewel, met weinig zeggenschap erover.

Schurkt Yuno met haar normale tuig langs de muren en andere vertikale vlakken die ze tegenkomt, met dit tuig ging ze in bananenstand: helemaal kromgetrokken liep ze rond, en ja, ook nu weer over langs schurken. Tijdens het speuren was er geen enkel probleem, tegen die tijd is ze wel weer aan het tuigje gewend, ze heeft het immers in de auto omgehad.

Na thuiskomst deed ik het tuigje af. Maar het was ook gelijk etenstijd. Dus voor de voerbak het tuigje weer om (GEEN ENKELE terugtrekkende beweging), na het eten tuigje af. OK, we waren duidelijk toch niet helemaal terug bij af, waar ik een beetje bang voor was toen ik haar het tuig omdeed voor vertrek.

2 weken verder

Als ik Yuno nu haar speurtuig omdoe, gaat ze in principe niet meer in bananenhouding en schurkt ze bijna niet tegen de muren. Ik kan haar er ook heel makkelijk uit terugroepen, wat normaal niet lukte.

Intussen ben ik ook met haar gewone tuig aan de gang gegaan en wissel ik onderaan de trap de tuigen af tijdens de superkorte sessies. En ook daar is flink wat verbetering te zien.

Het treffen van de voorbereidingen voor een training is nog wel een aandachtspunt. Dan begint Yuno zich zorgen te maken. Ik moet nog iets bedenken om daar de beladenheid uit te halen.

Conclusie

Al eerder heb ik geprobeerd om het omdoen van tuigen stapje voor stapje leuker te maken. Deze keer is beslist succesvoller dan eerdere pogingen. De elementen die samen hebben geholpen om dit succesvol te maken voor Yuno:

• Het spelletjes-element.
• Heel kleine stapjes, waarbij de hond aangeeft dat ze zelf wil (neus in tuig steken, niet wegstappen).
• De rivaliteit met de andere twee in de eerste sessies.
• Hoogtepunten van de dag (Eten! Uitlaten!) gebruiken.
• Bekende elementen (tree onderaan trap voor het omdoen van de halsband).
• Ook als de hond er helemaal aan gewend is, het tuig pas omdoen als de hond er helemaal klaar voor is en het zelf wil (neus in tuig steken, rechtop blijven staan zonder achteroverleunen of wegstappen). OOK ALS JE HAAST HEBT!!!