Baasjes
Wij zijn Paul en Sandra Hurkmans, in deze foto met Humphrey de Maltezer, Joschka de Dalmatiër en Kari de Västgötaspets.
Zoals blijkt uit de site zijn wij hondenliefhebbers. Zelf hebben we in ieder geval beiden erg veel plezier met en van onze honden. Hieronder vertellen we iets meer over onszelf.
Paul
Zolang ik me kan herinneren, ben ik opgegroeid met honden. Letterlijk, want een van mijn meest duidelijke herinneringen van vroeger is, dat ik samen met mijn broer in de voorkamer van ons huis zit, met de armen om de nek van onze zwarte koningspoedel Moortje, terwijl mijn moeder in de achterkamer het hoopje braaksel aan het opruimen is dat daar gedeponeerd is door voornoemde poedel.
Moortje moest helaas op een gegeven moment weg omdat hij te druk was voor ons gezin, maar werd al gauw vervangen door een "plusminus" dashond, zoals hij niet al te complimenteus werd omschreven door de dierenarts. Dit hondje kreeg de welluidende naam Snuf (of Jan-Pieter volgens mijn vader). Een pittig hondje, dat niet altijd evenveel zin had in datgene wat de baas wilde, maar dat toch een fijne kameraad was, waarmee ik veel heb gespeeld. Jan-Pieter heeft de gezegende leeftijd van 14 jaar behaald en is overleden toen ik al uit huis was en in Maastricht studeerde.
Tijdens mijn middelbare schooljaren kwam ik via een klasgenoot in contact met een hondenclub, waar men onder andere politiehonden opleidde. Ik denk dat ik bij die club heel veel heb geleerd over de manier waarop je met honden omgaat, en wel op een vrij positieve manier, wat zeker voor die tijd uitzonderlijk was. Ik heb daar met name geleerd heel goed te letten op de lichaamstaal van een hond, een leerproces dat zeker versneld is door het feit, dat ik na verloop van tijd ook - beperkt - mocht deelnemen aan het pakwerk. Je leert heel snel een hond lezen als je oog-in-oog staat met een flinke Bouvier of Mechelaar, die van zins is zich goed vast te bijten in je mouw!
De enige tijd die ik heb doorgebracht zonder honden in mijn leven is mijn studietijd in Maastricht geweest. Je merkt dan eigenlijk pas goed hoezeer je je aan het gezelschap van een dier kunt hechten. Gelukkig kwam ik al gauw Sandra tegen, die zo mogelijk nog gekker met beesten was dan ik, zodat deze dierloze periode niet al te lang heeft geduurd (dat was overigens niet de enige reden dat we bij elkaar zijn, hoor!). In Maastricht hebben we namelijk geregeld Flopje over de vloer gehad. Een grote Duitse herder, waarmee ik samen met een studiegenoot menige wandeling in en rond Maastricht heb gemaakt. Met name onze zwerftochten over de Pietersberg tot diep in België kan ik me nog goed herinneren. Net als de glazen Lambiek of Grimbergen die we ons na afloop goed lieten smaken bij Casino Slavante. We hebben uiteindelijk Flopje "gekidnapt", omdat hij bij zijn eigen baas niet de rust en aandacht kreeg die hij verdiende, maar dat verhaal wordt elders op deze site verteld.
Na onze opleiding zijn we verhuisd naar Den Haag, waar we al gauw zijn gaan uitkijken naar onze "eigen" hond. Dat werd Boef, onze Bouvier. Ik heb altijd al een zwak gehad voor Bouviers, dus toen we haar vonden in het Haagse dierenasiel, was ik al gauw verkocht. Ze was toen minstens tien kilo te zwaar, en vrij schichtig naar oudere mannen. Toch is dat in de loop der tijd flink bijgetrokken, en ook haar gewicht hebben we op een normaal niveau weten te krijgen. Boef vond niets leuker dan meegaan naar het strand. Normaal gesproken liep ze niet gauw voor je uit, maar in het duingebied bij Kijkduin liep ze vaak enkele tientallen meters voor je, steeds maar omkijkend met een blik die duidelijk zei: "Schiet nou op, baas! Ik wil naar het water!" Want gek op water was ze, die gekke Bouvier. Zelfs al vroor het dat het kraakte, ze lag nog lekker languit in de branding met een bal of stok.
We zijn op een gegeven moment (graag) verhuisd van Den Haag naar Pijnacker, inmiddels met twee honden, want Flopje was tegen die tijd al een permanent lid van onze kleine roedel geworden. Na verloop van tijd hebben we toen een pupje aangeschaft, Humphrey de Maltezer, die natuurlijk moest worden opgevoed. Dus naar een hondenclub! Dat werd de K.C. Delft, en getraind werd er in de hal van de Delftse Handbalvereniging DHV. Ik denk dat daar voor Sandra de kiem is gelegd voor het instructeurschap. Humphrey is een leuk hondje geworden, dat bovendien ook nog goed is opgevoed. Jazeker, een opgevoede Maltezer!
Nadat Flopje op 12-jarige leeftijd was overleden, zijn we op zoek gegaan naar een ander ras. En dat werd uiteindelijk de Dalmatische hond. We hebben lang nagedacht, ons heel goed voorbereid en veel gelezen over dit ras voordat de knoop hebben doorgehakt. We wilden een hond die wat leven in de brouwerij zou brengen, en dat is gelukt! Waar Sandra zich met name heeft beziggehouden met het trainen in clubverband en behendigheid, heb ik Joschka meer de "huis-, tuin- en keuken-regels" bijgebracht, zoals het stilhouden bij de stoeprand, het netjes meelopen aan de lijn, het zitten, liggen en wachten. En ook heel belangrijk in onze drukke maatschappij: het niet zomaar klakkeloos piesen en poepen op willekeurige plaatsen, maar daar waar het mag en andere mensen er geen last van hebben of waar je het als baas eenvoudig kunt opruimen.
Echt veel over andere honden heb ik Joschka overigens niet hoeven bijbrengen, want hij moest leren opgroeien in een echte hondenroedel, waar onze oude Bouvier heel duidelijk en standvastig de baas was. Ik denk dat Boefie hem meer geleerd heeft dan ik!
Onze Boef is er inmiddels al bijna 2 jaar niet meer en langzaam heb ik het gevoel, dat we echt wel weer toe zijn aan een nieuwe hond. We hebben ons oog laten vallen op een minder bekend ras: de Zweedse Vallhund (Västgötaspets). Hopelijk zullen we binnenkort in staat zijn, onze roedel uit te breiden met een pupje. En dan begint alles weer van voren af aan!
Sandra
Ik ben altijd al gek geweest op dieren. Thuis hadden we bijna altijd wel een hond. Verder heb ik woestijnratjes of Gerbils gehad, hamsters, cavia's en konijnen (niet allemaal tegelijk, hoor).
Maar een hond was voor mij toch wel het toppunt. Hoe dan ook is voor mij een huishouden zonder dieren een erg steriel gebeuren. Gelukkig heb ik in Paul wat dat betreft een zielsverwant getroffen.
Zodra we het ons konden veroorloven na onze studie, ben ik halve dagen gaan werken zodat we dan toch eindelijk een hond konden nemen. Dat werd Boefie, die we op zesjarige leeftijd uit het asiel hebben gehaald. Op de pagina 'vorige honden' vind je meer over haar en over Flop, de volgende additie aan ons huishouden. Humphrey was onze eerste puppy en de eerste keer dat we iets met hondencursussen te maken kregen. We volgden les bij de Kynologenclub Delft. Ik vond het geweldig leuk en dat kleine ding deed het erg goed. Toen Joschka erbij kwam en het daar in eerste instantie ook erg goed mee ging, werd ik aspirant-instructeur bij de club.
Lezen en leren over honden deed ik altijd al graag, maar als aspirant-instructeur en door onze problemen met Joschka werd dat nog eens extra aangewakkerd. Zoekend op internet, kwam ik informatie over clickertraining tegen. Het intrigeerde me, vooral het idee dat je een hond zonder straffen kunt trainen. Ik kon dat eerst niet geloven. In 1996 ging ik ermee aan de slag met mijn eigen honden en direct was ik verkocht. Wat een geweldige methode!
Als snel wilde ik door middel van clickertraining gaan lesgeven. Omdat het een nieuwe methode was, voor mijzelf en in Nederland (in de wereld zelfs), wilde ik me er echter eerst goed in verdiepen en kijken hoe ik dat lesgeven nu zou moeten aanpakken. De Kynologenclub Delft gaf me de ruimte en uiteindelijk ben ik er in januari 1999 met mijn eerste clicker-groepje gestart, een 'introductie/overstapcursus clickertraining'. Deze cursus bestaat nog steeds en biedt onderdak aan zowel compleet onervaren hondeneigenaars als aan diegenen die met hun gevorderde hond met clickertraining willen starten. Clickertraining is bij veel lessen bij KC Delft inmiddels toe te passen. Sinds januari 2002 geef ik bovendien ook les in dogdance.
Cursusinformatie kun je vinden op de site van de Kynologenclub Delft e.o.
Naast hondentraining ben ik ook al jaren creatief op allerlei vlak, vooral met wol. Dat heeft inmiddels een extra dimensie gekregen. Meer hierover is te lezen in mijn blog Wolligheden.
Dit is onze Boefie, een Bouvier-teefje. Op de foto is ze 15 jaar.
Flopje was een grote Duitse Herder reu. Wij hebben hem op 11-jarige leeftijd overgenomen van zijn eerste eigenaar, nadat hij al jaren vaker bij ons had gelogeerd als zij op vakantie waren. Deze foto is dan ook genomen tijdens een bezoek in zijn jongere jaren.
Nadat 
