Raskeuze: de Västgötaspets

In 1996 verscheen in Onze Hond een artikel over de Västgötaspets (spreek uit west-jeuta-spets). Hoewel het geen honden zijn die qua uiterlijk de show stelen, sprak de beschrijving mij enorm aan: werklustig, op de baas gericht, veelzijdig in te zetten, veel hond in een kleine verpakking. De kleine verpakking deed er voor mij niet toe, maar dat 'veel hond' sprak me wel aan. Ik zette het ras op mijn lijst van potentiële toekomstige honden.

Op deze lijst stonden rassen die ik niet op uiterlijk, maar op karakter en gezondheid had uitgezocht: een niet overpopulair ras met zo min mogelijk erfelijke gebreken, dat graag wil werken, dat veel werk lichamelijk ook aankan, en waarmee je dus veel kanten op kunt. Het moet echter ook niet de tent afbreken als je eens een keertje geen tijd voor ze hebt, en liefst moet het ook een sociaal ras zijn dat niet zo de neiging heeft problemen op te zoeken.

Toen we een paar jaar later eens naar Crufts gingen, had ik mijn lijstje meegenomen, met het vaste voornemen deze honden te bezoeken in 'Discover Dogs'. Dat is een vast gedeelte op Crufts waar iedere dag van alle rassen een of meer fokkers zitten, om mensen te informeren over hun ras en exemplaren ervan te tonen. Een geweldig initiatief.

Hoewel, Paul deelde voor geen van de rassen op mijn lijst mijn enthousiasme. Hij vond het allemaal maar saai ogende honden. Tot we bij de 'spetsen'-stand kwamen. Nu waren het misschien bijzonder sociale exemplaren van het ras, maar zowel het verhaal van de fokker als de honden zelf spraken hem toch erg aan. Toen stond dus al vast wat onze volgende hond zou worden.

De 'spets' beantwoordt in principe aan alle eigenschappen die ik van een ras wil. Maar uiteraard heeft het ras ook minpuntjes. Zo zijn spetsen van nature behoorlijk blafferig. Ook willen ze nog wel eens in je hielen of kuiten bijten, als je ze dat niet jong afleert. Het zijn namelijk veedrijvers, en dat karakter zit er duidelijk nog in! Bovendien kun je natuurlijk een individu treffen dat niet aan alle idealen voldoet. Maar dat hoort erbij, en maakt het zelfs leuk - perfectie zou saai zijn, toch?

In augustus 1999 hebben we ons bij de rasvereniging ingeschreven voor een pup. Ik had al gehoord dat er enige tijd overheen kon gaan, dus hield ik daar al rekening mee. Zelfs vond ik het eerst wel prettig. Zo kon Joschka nog wat verder tot rust komen. Vervolgens werd ik gebeten door het dogdance-virus en was ik een jaar intensief aan het trainen met zowel Joschka als Humphrey. Ook nu had ik geen haast voor een pup erbij. Begin 2002 bereikten beide heren een bepaald niveau voor dogdance en kon de training iets minder superintensief. En het verlangen naar een pup begon het toch wel sterk te kriebelen.

In juni 2002 is het dan eindelijk zover. Meer daarover lees je op de pagina van kari.
En vervolgens raakten we totaal verslingerd aan dit ras, zodat een paar jaar later ronja erbij.

Nissa, Bamske, Ronja:
Dochter, oma en mamma

Zie voor veel foto's van Kari en Ronja tijdens al onze bezigheden onze DoghouseRock Foto's

Meer informatie over de Västgötaspets vind je op de pagina Meer info online.