Zindelijkheid en poot optillen
Boeiend om te zien dat Iggy’s snuffelbelangstelling zich verlegde op het moment dat hij aanstalten begon te maken naar poot optillen. Eerst was hij voornamelijk uit op eten, maar nu verschoof zijn aandacht duidelijk naar ‘hondengeurtjes’.
En ik moest weer even wennen aan een markerende reu! Mijn honden mogen niet in andersmans tuin plassen, ook niet de open voortuin, en ook niet bijvoorbeeld tegen de heg. Dus ik moest ook weer extra opletten dat Iggy dat niet deed, en soms vergat ik dat. Eind december had Iggy al redelijk goed door waar hij wel, en waar hij van mij geen poot mag optillen.
Nog heel lange tijd liep hij soms te ver door bij een lantaarnpaal waar hij wilde markeren, en stond hij vervolgens in het luchtledige te plassen. Zo grappig. Nu in maart gebeurt dat soms nog wel eens, maar is het vooral een gevolg van ongeduld. Zo bezig met het volgende.
Grappig genoeg leek met het markeren meer bewustzijn rondom zindelijkheid te ontstaan. Met als gevolg dat het aantal ongelukjes in huis steeds zeldzamer werden, en in december al niet meer voorkwamen.
Gedrag met andere honden
Sinds zijn eerste speelpartij met een andere hond hier in de buurt, afgelopen zomer, is het mooi om Iggy’s ontwikkeling in zijn gedrag met andere honden te zien. Het begon met uiterst voorzichtig gestuntel, heel veel zeer onderdanig gedrag en ten slotte alle kanten oprennen, de ander uitdagend om achter hem aan te komen. Zijn strategie is nog steeds heel vergelijkbaar, maar inmiddels verfijnder.
Hij loopt op een andere hond af, kijkt voorzichtig op een afstandje van een paar meter al of deze toenadering wil. Of als de ander duidelijke signalen geeft hier niet voor ‘in the mood’ te zijn, weet Iggy al vele meters eerder dat hij liever op afstand blijft. Als de ander met een subtiel signaal oranje of groen licht geeft, doet Iggy weer één of meerdere stapjes erbij, ondertussen met zijn staart wat lager, ogen en hoofd afdraaiend en allerlei andere mooie kalmerende signalen afgevend. Als hij het moment goed acht, zakt hij heel snel door zijn voorpoten in een spelboog en gaat uitnodigend wegrennen. De andere hond zakt vaak ook in een spelboog, maar lijkt soms verrast dat hij dat zelf doet. Hoe dan ook, Iggy weet ook timide andere honden door zijn voorzichtigheid en kalmerende signalen en de timing van zijn speelsheid vaak uit hun schulp te lokken. Het is een reu, een puber en een jonge hond, dus uiteraard blijkt hij het soms bij het verkeerde eind te hebben, in zoverre dat de andere hond soms opdringeriger wordt of harder speelt dan hij leuk vindt – en hij zelf vooral bij teven soms hardnekkiger is dan zij leuk vindt. Op zo’n moment grijp ik wel in door hem of de andere hond in bescherming te nemen door hem aan te lijnen. Maar als ik dit gedrag zo zie, is hij echt sociaal heel handig en weet hij de andere hond meestal geweldig goed te lezen.
Een mooie plek om veel hondengedrag te zien: het strand (op een stormachtige dag).
Gedrag met mensen
Heel lange tijd leek Iggy mensen wel interessant te vinden, maar als ze hem wilden aanhalen, ging hij meestal blaffen – te spannend, mensen te opdringerig, meer oogcontact dan hij fijn vond…
Na de eerste agilityworkshop in Friesland (zie elders) zag ik een omslag. De hondenmensen daar benaderden hem met kort aanhalen (daar leek hij ook wel belangstelling voor te hebben), maar respecteerden ook direct de eerste signalen dat hij het te spannend vond. Ik vermoed dat bij hem doordrong: zie je wel, andere mensen kùnnen inderdaad misschien best leuk zijn. Vanaf dat moment zag ik dat Iggy aaien door een vreemde steeds vaker goed accepteerde zonder direct te blaffen. Nu had ik ook meer tijd om hem uit de situatie te roepen als hij het te spannend vond. En stapje voor stapje… Inmiddels gaat het in verreweg de meeste gevallen goed, en kan hij echt genieten van sommige knuffelsessies met andere mensen dan wij.
Iggy’s insteek was vanaf het begin anders dan die van Yuno. Yuno wantrouwt andere mensen per definitie en doet er dagen over voor ze aan iemand gewend is. Iggy had best belangstelling voor mensen, maar mensen overrompelden hem steeds door hem met teveel aandacht te overladen, in plaats van hem het tempo te laten bepalen. Nadat hij maar één of twee keer merkte dat sommige mensen wèl goed op zijn signalen letten en dat mensen best nog wel eens oké konden zijn, begon hij direct stapje voor stapje meer vertrouwen in mensen te krijgen. Een mooi voorbeeld is hieronder in ‘Een socialisatierondje in december’ te lezen.
Iggy is nog steeds niet echt vrij met mensen, maar hij lijkt wel een intrinsiek vertrouwen in ze te hebben zodra ze aantonen dat ze zijn grenzen niet lomp overschrijden.
Een socialisatierondje in december
Een socialisatierondje bij Intratuin, de zaterdag voor kerst. Deze keer had ik alle aandacht op Iggy, hoewel ik ook een doel had. Eerst naar binnen – en weer naar buiten, muntje voor de kar vergeten. Rammelen van de kar 1e keer beloond voor rustig gedrag. Hem even veilig naast mij zetten als mensen passeren. Ik zag dat dat hem hielp in de vreemde situatie. Oh, jij houdt mijn veiligheid wel een beetje in de gaten.
In de kar vond Iggy in het begin een beetje raar, zo hoog, en over drempeltjes zijn evenwicht een beetje kwijt. Maar hé, het levert lekkers op!
Soms keek Iggy ergens intens naar, omdat het geluid maakte of op een andere manier zijn aandacht trok. Op een veilige afstand zette ik de kar stil, als hij gerust leek reed ik dichterbij, tot het niet meer interessant was (koekie?). Hij is ook door een aantal mensen geaaid, en dat liet hij goed toe. Als ik half dacht dat hij het misschien spannend kon gaan vinden, vroeg ik even zijn aandacht (koekie?) om dan te beoordelen of hij het zo goed vond. Geen moment dat hij het te spannend vond, waardoor hij ging blaffen! Prachtig! Hij lijkt de laatste tijd ook met mensen echt vooruitgang te boeken, een beetje zoals hij een aantal maanden geleden deed met honden. Ik hoop dat we deze ontwikkeling kunnen voortzetten en hij ontdekt dat er behalve ons echt nog meer heel leuke mensen zijn (en anderen die je ook gewoon beter kunt negeren).
Onderling spelen
Het is grappig hoe een nieuwe hond een nieuwe dynamiek in het huishouden brengt, ook naarmate hij zich ontwikkelt.
Yuno
Yuno wist eerst niet wat ze met de pup aan moest, negeerde hem grotendeels. Toen ze eenmaal iets met hem ging doen, was het lomp en hard en een heleboel rennen. Langzaam begon het meer op spelen te lijken. Nog steeds zijn Yuno en Iggy onderling vooral van het worstelen, elkaar bij de poten grijpen, en Yuno Iggy tegen de grond werken (andersom moet hij niet wagen). Soms zie je het spel bij Yuno beginnen met ergernis, waarna het spel wordt. Meestal eindigt het wel weer met ergernis. Yuno moet Iggy meestal hard op zijn nummer zetten voor hij doorheeft als het geen spel meer is. Dan loopt hij weg met een koppie van ‘nou moe’. Om het even later toch nog weer te proberen. Meestal grijpen we al een stuk eerder in. Ook om te voorkomen dat Ronja ingrijpt (al is ze ons meestal voor).
Yuno heeft dankzij Iggy wel echt leren spelen. Voorheen deed ze wel eens snorspelletjes met Ronja, maar Ronja is voor haar te fel. Dan gaf ze het op zeker moment op. De worstelspelletjes met Iggy liggen haar meer. Maar ook met sjorren heeft ze veel meer moed gekregen, en daarin groeit ze nog steeds.
Ronja
Ronja reageerde al direct positiever op Iggy dan we hadden verwacht. Meestal straalt haar gezicht van afschuw, worden haar ogen pikdonker en krijgt ze ineens een hele lange neus, kijkt ze ongeïnteresseerd langs de pup en loopt er met een boogje omheen. Met Iggy keek ze nog steeds afkeurend, maar zonder de complete afschuw. Ze ontdooide een stuk sneller, en meer dan ze met Yuno ooit gedaan heeft. Zij en Iggy doen vooral sjorspelletjes samen, waarbij ze hem vaak met een extra extreem vuile blik, soms met een heftige, felle snauw, zo aftroeft dat hij toch maar besluit het speeltje los te laten. Als ze het spelletje zat is, laat zij dan ook onmiddellijk het speeltje los en wegloopt. Als ze toch nog verder wil, duwt ze het speeltje dan bijna in Iggy’s bek. De ene keer speelt hij door, de andere keer is hij toch even geïntimideerd door de eerdere afstraffing.
Met z’n drieën sjorren
De leukste momenten zijn als ze met zijn drieën aan een sjorspeeltje hangen. Het is dan een heidens gegrom en gegrauw, steeds valt er eentje af, die vervolgens toch weer het midden of een los uiteinde van het speeltje vastpakt, meestal op een andere plek dan eerst, omdat een van de anderen inmiddels het speeltje ergens anders heeft vastgegrepen. Een mooi gezicht. Maar meestal moeten we toch wel weer ingrijpen voor er eentje zich toch tekortgedaan voelt en feller begint te reageren.
Het gaat niet om het speeltje
Het blijft ook grappig om te constateren dat je een kamer vol speeltjes kunt hebben, en ze vervolgens beginnen te kibbelen om één klein stukje afgeknaagd karton. Het gaat duidelijk niet om het voorwerp. Het gaat om het kibbelen.
Knuffelen
Knuffelen is vaak een uitdaging. Als je de een knuffelt dringt een ander zich ertussenin, en vervolgens weer een ander. Met drie honden en twee handen kom je echt wel een hand tekort.