Pups moet je lange tijd actief blijven socialiseren. Bij Iggy geldt dat dubbel, gezien de Västgötaspets-aard, onze beperkte mogelijkheden tijdens zijn start in Zweden en… ik denk dat mijn eigen introverte aard ook nog meespeelt. Ik heb in ieder geval niet de neiging om uitgebreid met mensen op straat te kletsen. Ik moet het echt opzoeken.
Vandaag is het weer hoog tijd voor een socialisatie-uitje. Mij leek de metro wel een goed idee. Dus ging ik vanochtend met Iggy op pad.
Tussen mijn parkeerplek en de metro was het nog een klein eindje lopen. Met grasveldjes en een fietspad. Dus nog genoeg andere zaken om te zien voor Iggy, sommige nieuw, andere altijd voor herhaling vatbaar. Bij het eerste grasveld begon Iggy heeft gealarmeerd te blaffen: een eng beest!
Neushoorn
Ja, daar stond een klein standbeeld van een neushoorn. Ik liep eromheen. Iggy hield nog grote afstand. Zodra ik met een slappe riem binnen bereik was, ben ik bij de achterkant van de neushoorn neergehurkt. Beetje bij beetje, met veel omtrekkende bewegingen en nog steeds het nodige geblaf, durfde Iggy de neushoorn steeds meer te benaderen, tot hij tegen de sokkel op durfde te staan. Nou mooi. We liepen er nog een rondje omheen – ho, de voorkant was toch nog even eng. Iggy herkend er blijkbaar wel degelijk een ‘gezicht’ in. Maar ook dat nieuwe spannende aspect was snel weer overkomen.
Rollator
We liepen verder naar het station. Een mevrouw met een rollator die ons voorbijliep op dezelfde stoep was ook even spannend. Niet zozeer door de rollator, maar gewoon omdat ze ons aansprak. Bovenop het avontuur met de neushoorn enkele seconden eerder vond ik de paar blafjes waarmee hij reageerde zeker binnen proporties.
2 honden
Direct daarop kwamen een eindje verderop ook nog 2 honden de hoek om. Ze passeerden ons op ongeveer 8 meter. Hier kon ik Iggy netjes doorheen krijgen met veel lekkers (de middagmaaltijd mag hij vandaag wel overslaan…).
Fietsers, alleen en in groepjes
De rest van de route naar het station was zonder echte bijzonderheden. Fietsers hebben wel zijn belangstelling, maar vindt hij niet eng. Soms zie ik wel eens wat overmatige interesse, maar vandaag niet. Ik vermoed wel dat als hij de kans krijgt, hij nog wel eens een fietsenjager zou kunnen worden. Tot nu toe heeft hij zijn interesse nog niet in actie omgezet. Meestal richt hij uit zichzelf zijn aandacht weer naar mij, soms moet ik zijn naam noemen. Geen passie, en die moet hij vooral ook niet ontwikkelen.
Station
Bij het -open- station gekomen zie ik dat er over 5 minuten een metro komt. We gaan naar beneden om via het perron aan de overkant van de weg te komen. Daar zijn trappen en grote stenen treden die als bankje kunnen dienen, een beetje als een theater. Ik besluit een twee of drie banktreden omhoog te gaan en de metro af te wachten. Langzaam komen er wat meer mensen op het perron. Dat levert bij Iggy de normale spanning op, tenminste, als ze belangstelling voor hem tonen. Maar daar help ik hem doorheen met veel lekkertjes. Hij hoeft niet geaaid te worden, bepaalt zelf hoever hij wil gaan – als ik overmatige spanning zie, roep ik hem terug.
Manier van belonen
Ik beloon hem voor kort kijken, zodat hij geen overmatige spanning kan opbouwen. Door waar ik de voertjes strooi, kan ik hem eventueel in bescherming nemen – dan geef ik de voertjes aan de andere kant van mij van waar iemand is. Ik lok hem niet naar mensen toe met de voertjes. Of hij benadert, moet hij helemaal zelf bepalen.
Yuno’s lessen
Dat heeft Yuno me wel geleerd. Zij heeft extreem veel achterdocht naar mensen opgebouwd doordat ik haar met voertjes tot confrontaties dwong, of doordat mensen haar voertjes gaven om haar te lokken.
Iggy’s reactie naar mensen is dan ook wel voorzichtig, maar zonder de extreme achterdocht en emotie die Yuno heeft.
Metro komt aanrijden
De eerste metro komt aan de overkant op het station. Mooi, op een afstandje. Iggy heeft er nauwelijks belangstelling voor. Ook als de metro op “ons” perron aankomt, kijkt Iggy gewoon geïnteresseerd. Ik zit dan nog steeds 2 banktreden hoog. Als de metro weg is, is het station behoorlijk verlaten. Ik steek over naar het andere perron, daar komt de eerstvolgende metro over een tijdje aan.
Springen
We vullen de tijd wel. Eens kijken of Iggy een hele banktrede zelf kan springen – ik heb hem eerst via de trap erop laten klimmen. Iggy meent eerst van niet. Het is ook best hoog, maar ik schat dat hij het wel kan. Ik ga weer omlaag en spring er zelf op. Iggy doet zijn best en… ja, gelukt! Knappertje.
Traplopen
Het traplopen hier gaat trouwens bedachtzaam, maar zonder problemen of aarzeling. De trap thuis is een stuk steiler. Dat ga ik hem over een paar maanden pas een keer leren. Die is nog wel een stuk zwaarder voor zijn gestel, te zwaar voor nu.
Een meeuw is bezig met een plastic zakje. Iggy kijkt. De meeuw vliegt schetterend weg en gaat een eindje verderop zitten. Iggy benadert het zakje – wel interessant, maar hij komt toch weer bij mij als ik het hem vraag. Op de achtergrond hoor ik de meeuw nog steeds commentaar leveren. Iggy trekt zich er weinig van aan.
Metro komt en gaat
De metro komt aan, ik ga dichter bij het spoor staan, maar nog op zo’n afstand dat ik schat dat Iggy er niet van schrikt. Dat heb ik goed ingeschat, hij kijkt belangstellend, ook naar de mensen die in en uitstappen. Die kijken niet naar hem, dus voor Iggy niet spannend. De deuren sluiten, de metro rijdt weer weg. Dat wil Iggy even van dichterbij bekijken. Eh… toch maar even de lijn strak houden. Als de metro weg is kijkt Iggy over de rand van het perron naar beneden. Best diep daar baas.
Ritje heen en weer
We gaan weer naar het andere perron en ik check deze keer in. Weer geen enkel probleem als de metro komt. Ik stap met een vastberaden pas in, Iggy volgt me netjes. Ruimte genoeg op dit tijdstip, dus we hebben bankje voor onszelf. Ik zet Iggy tussen mijn voeten. Hij kijkt de lange gang van de metro door. Ik geloof dat hij de beweging van het gangpad over 3 voertuigen raar vindt. Nooit zo op gelet, maar nu ik zo kijk, kan ik me dat voorstellen. Hij oeft vaag in de richting van iemand in een bankje aan de overkant van het gangpad, maar niet echt overtuigd. Verder probeert hij veel lekkertjes te scoren door steeds te gaan liggen. Daar heeft hij geregeld succes mee.
Het volgende station stappen we uit, om aan de overkant weer in te stappen. Het duurt nog even voor de metro terug komt, dus ik laat hem nog even op een grasveldje lopen. Daar doet hij keurig zijn behoeften. Mooi, ook gebeurd.
De metrorit terug verloopt ongeveer hetzelfde als heen. Er zitten iets meer mensen in de metro, waarvan sommigen blijkbaar naar Iggy kijken. Ik laat hem wat werken voor zijn lekkertjes ter afleiding, vooral de ‘zen’-oefening. Dat werkt prima.
Stoeptraining
Op de terugweg naar de auto is het rustig. Iggy stapt van de stoep af. Ik besluit wat grenstraining met de stoep te doen. Dit gaat heel aardig, maar niet feilloos. 2 mensen lopen voorbij op de stoep, en Iggy is zo geconcentreerd bezig dat hij ze goed kan negeren! Hij kijkt nauwelijks naar ze. Toch wel knap van de kleine man.
Neushoorn – nee, mensen
Dan komen we weer langs de neushoorn. Iggy kijkt, dus ik besluit er weer naartoe te lopen. Maar Iggy vindt het oudere echtpaar dat voorbij loopt spannender. De neushoorn interesseert hem echt totaal niet. Mooi zo. Zonder verdere afleidingen komen we weer bij de auto en rijden we naar huis. Iggy ligt tijdens het korte ritje te dommelen op de achterbank.
Het was voor hem dan ook een flink avontuur! Thuis gekomen gaat hij een paar uurtjes slapen om alle indrukken te verwerken.