Iggy is nu 17 weken. De magische grens van 16 weken voorbij, wat geldt als de grens van de socialisatieperiode. Natuurlijk is zo’n grens nooit keihard te stellen, maar…
Zelfvertrouwen gaat op en af
Na een week of wat waarin Iggy wat meer zelfvertrouwen leek te krijgen, begon hij ineens weer blafferiger te reageren in bepaalde situaties. Vooral als iemand direct op hem af loopt. Bijvoorbeeld doordat hij je op dezelfde stop tegemoet loopt.
Ik moest er even over nadenken, maar bedacht toen: ik hoef natuurlijk niet zelf ook door te lopen. Ik kan ook rechtsomkeert maken en waar dat kan een eindje van de stoep af te gaan staan zodat de tegenligger en wij elkaar niet zo direct benaderen, maar de tegenligger op een meter of vijf rustig kan passeren.
Op zeker moment doet de situatie zich voor en pas ik mijn “nieuwe” strategie toe. En het werkt erg goed. Iggy geeft nog wel een paar ‘oefjes’ (halve blafjes), maar blijft kalm. Mede dankzij de click-to-calm die ik bij hem toepas (klikken en belonen terwijl hij betrekkelijk rustig naar het ‘engs’ kijkt. Dit werkt geweldig bij hem. Steeds sneller kan hij kijken naar het ‘engs’ en vervolgens uit zichzelf naar mij kijken.
Zelfs met een dame die mij in mijn ontsnappingstraject achternaloopt. Ze wil even kennismaken met Iggy. Ze gaat op de grond zitten. Na wat omtrekkende bewegingen gaat Iggy er al ‘oef’end toch naartoe. Ik beloon hem geregeld voor betrekkelijk kalm gedrag, het lekkers steeds weggooiend van de mevrouw, zodat hij zelf beslist of hij ernaartoe gaat, zonder er door het lekkers toe aangezet te worden. Uiteindelijk laat hij zich vrijwillig even aaien en de mevrouw loopt door. Helemaal overtuigd is hij daarna nog niet, maar hij is er aardig kalm doorheen gekomen.
En toen hadden we gisteren een paar mooie momenten tijdens de wandeling. We passeren een deur waar ineens iemand met een fiets naar buiten stapt en Iggy… reageert gewoon niet. We waren op dat moment toevallig aandachtsspelletjes aan het doen. Iggy heeft haar wel gezien, keek even goed haar kant op, maar richtte zich weer direct op mij. Koekie? Natuurlijk!!!
Even later nadert iemand met een klein zwart hondje. Zij had geen zin in hondengedoe dus hield haar hondje kort. We liepen elkaar tegemoet over een pad waar geen uitwijk was. En binnen de afstand van 1,5 meter, met Iggy los, kijkt Iggy rustig toe en loopt weer met mij verder. Koekie? Jazeker!!!
Morgen of 5 minuten later kan het ineens weer anders zijn. Maar toch bemoedigend dat hij dit soort mooie momenten heeft. Het duidt erop dat hij het in zich heeft om niet overal direct op in te hoeven gaan, niet altijd op iedere situatie te hoeven reageren. En ik vind dit eigenlijk toch al zo knap voor een pup!
Wisselen
Eerder deze week zei Paul dat hij dacht een gat te zien in Iggy’s bekkie. Ik had nog niets gezien. Mooie aanleiding om weer even te oefenen met tandjes kijken. In sneltempo met veel lekkers opgebouwd, tot ik zijn lipjes in alle rust omhoog kon tillen. En dan blijkt hij boven voor ineens 2 volwassen tandjes te hebben staan. Met de puppytandjes eromheen lijkt het wel een konijnengebitje :-D.
Vanochtend zie ik ineens een rij witte, aaneengesloten tandjes onder voor. Ook alweer vervangen!
Met sjorren merk ik (nog) niet dat hij er last van heeft, al zorg ik wel dat ik zelf niet te hard sjor.
Wel verlang ik ernaar dat zijn hoektandjes ook worden vervangen. Iggy heeft de neiging om op te springen, mijn hand vast te pakken en dan weer laag te gaan. Als mijn huid dan tussen zijn hoektandjes zit, geeft dat makkelijk krassen. Zeker nu hij zwaarder wordt en zijn kaken sterker. Dus van mij mogen die hoektandjes er heel snel uit!
Puberen?
Daar lijkt het me nog veel te vroeg voor. Maar ik heb wel de indruk dat hij meer aan het uitproberen is. Een beetje bij mij, maar nog meer bij Ronja en Yuno. Die pakken hem af en toe wat harder aan. Iggy, je ‘puppy license’-periode begint te verlopen jochie!
En zo tuimel je van de ene periode in de andere fase, waarbij je steeds alert moet blijven dat je je eigen acties en reacties aanpast aan dat steeds veranderende wezentje.