Bezoek Malin
Malin kennen we van een eerder bezoek aan Zweden. Zij heeft een hele roedel honden, waarvan 2 Spetsen en vele ex-rescues uit Roemenië van allerlei makelij, groot en klein. En we weten dat het allemaal sociale honden zijn en dat Malin heel goed kan beoordelen als haar honden niet puppy-vriendelijk zijn. En zij had een aantal weken eerder al heel spontaan aangeboden dat we haar roedel mochten gebruiken voor Iggy’s socialisatie. Vandaag was die dag.
Met puppy-vriendelijk honden bedoel ik: neutraal of licht geïnteresseerd in pups, en als ze iets niet acccepteren van een pup, geven ze een gedoseerde, voor de pup begrijpelijke correctie.
Zoveel honden ! ! !
Het naar binnen gaan in Malins tuin was al een overweldigend. We bleven eerst in de sluis staan, en alleen al het uitzicht vanuit mijn armen op 8 zwaar geïnteresseerde honden was voor Iggy best stressvol. Ik vond op een gegeven moment een verdacht nat plekje op mijn shirt. Waarschijnlijk had Iggy een klein onderdanigheidsplasje gedaan.
Toen de gemoederen een klein beetje bedaard waren, gingen we de sluis uit en de tuin in. Sommige honden hadden zoveel belangstelling dat ze tegen me op sprongen. Iggy, nog steeds in mijn armen, vond het maar helemaal niets.
Aandacht naar ‘eten’
Malin had voor ons een geweldige brunch verzorgd, broodjes met diverse soorten beleg. Goed voor ons, maar ook voor Iggy. De hondenaandacht ging ineens naar andere dingen uit dan “die nieuwe”.
Ik ging eerst zitten met Iggy nog steeds in mijn armen. Toen hij over het ergste heen was en belangstellend om zich heen begon te kijken, plaatste ik hem op het bankje tussen mij en Malin. Malin mocht hij graag. Maar dat nieuwe plekje was weer nieuw en spannend.
Nu konden ook de kleinere honden even komen snuffelen, maar alleen van voren. Dat weerde ik wat af als het Iggy echt teveel werd. Een omslag kwam bij Iggy toen ik hem stukjes van mijn broodje voerde – die at hij toch wel graag op. Gelukkig was hij niet zover dichtgeslagen dat hij niet meer kon eten.
Gedoseerd, met veel ondersteuning en bescherming
Toen ik hem ook op deze plek met meer belangstelling om zich heen zag kijken, ging ik met hem tussen mijn benen op de grond zitten. Ik hield Iggy nog wel aangelijnd voor het geval hij in paniek buiten mijn bereik zou wegrennen. Oei, nu konden ze hem zowel van voren als van achteren benaderen. Al te opdringerige honden weerde ik rustig af – ik moet wel een veilige haven zijn voor mijn honden, probeer ik althans. En op een gegeven moment hadden de andere honden ook iets minder (gelijktijdige) belangstelling.
Toen Iggy weer met meer interesse om zich heen keek en voorzichtig van onder mij wilde gaan onderzoeken, ben ik eerst iets minder beschermend naast hem gaan zitten, en nog wat later heb ik hem losgeklikt van de riem.
Steeds ondernemender
Als het spannend werd, kwam hij snel bij mij terug. Maar hij werd steeds ondernemender. Hij ging steeds iets verder weg voor hij nog weer even terugkwam. De andere honden waren nu ook niet meer opdringerig. Zo kon hij ze meer een voor een ontmoeten en wederzijds besnuffelen. Zijn staartje (zo blij met dat niet-te-korte staartje) kwam steeds meer tevoorschijn, ging steeds meer rechtop staan.
Hij werd weer het stoere mannetje dat we kennen en ging actiever kennismaken met de andere honden. Hij begon met speeltjes te spelen, te sjorren, kwam een speeltje ook weer terugbrengen.
Op het laatst ging hij even rennen en kreeg van de weeromstuit even de zoomies. Een uiting van spanning, maar hij durfde het toch ook maar te doen tussen die honden! Die gingen hem gelukkig niet achterna, en hij was er ook al snel weer overheen.
In 1,5 uur was hij zich toch goed thuis gaan voelen tussen zo’n zeer diverse groep nieuwe honden. Wat een knappe kleine kerel!
Dierenarts
Een paar dagen later gingen we naar de dierenarts voor de rabiës-enting. Iggy was bij het naar binnen gaan al veel rustiger dan voor zijn 2e puppy-enting en leptospirose vorige week. Hij vond het wel spannend, maar hij was stukken bereikbaarder.
Vorige keer zijn we buiten gebleven. Daarvoor was het nu te koud, dus gingen we in de wachtkamer zitten. Daar waren we de enigen. Na wat om zich heen kijken werd Iggy al snel ongedurig en zette ik hem op de grond.
Een Cocker kwam met zijn baas binnen. Die was toch wel spannend, daar moest Iggy van blaffen zodra die in het zicht was. Ook toen ik zelf op de grond ging zitten.
Juiste taktiek vinden voor doseren
Ik ging weer op de bank zitten met Iggy tussen Paul en mij in. Dat bleek een beter idee. Binnen de kortste keren lag of zat Iggy daar de nieuwe patiënten en op en neer lopende mensen met zijn volle verstand te observeren. En mij ook recht in de ogen te kijken soms – niet om te scoren, daar heb ik hem tenminste nog niet echt voor beloond, hooguit toevallig soms. Zo heb ik weer wat geleerd over wat Iggy kan helpen in nieuwe omgevingen.
In de behandelkamer zette ik hem op een gegeven moment op de behandeltafel. Deze moest een eerst omhoog gepompt worden, met Iggy erop. Dat interesseerde hem werkelijk totaal niet. Mooi zo!
De behandeling onderging hij ook wel rustig, al nam hij het lekkers daarna niet aan van de dierenarts-assistente, en hij at het ook niet van de tafel. Pas toen ik het hem aangaf, at hij de kruimels ervan toch maar op.
Zeker gezien het grote verschil met het eerdere bezoekje ben ik wel heel tevreden met de manier waarop Iggy zich ook hier weer doorheen sloeg.