De hondenkar
Met het mooie weer vandaag was het vanochtend vroeg genieten in het uitlaatbos. Ik was met Iggy en de hondenkar mee met Paul en de dames. Deels zelf, en deels soms afgedwongen door mij, gaat Iggy in de hondenkar om tijdens de voor hem nog net iets te lange wandeling uit te rusten.
Het deurtje laat ik eigenlijk altijd open. Als ik vind dat hij echt even MOET rusten, zet ik hem wel vast in de kar.
In het begin beloond ik onmiddellijk als Iggy in de kar zat, en herhaalde ik de beloning om de zoveel tijd als hij erin bleef. Toen begon ik pas te belonen als zijn neus naar voren gericht was – dus als ik door de deuropening zijn kont zag, want door het dakje heb ik slecht zich op wat hij doet.
Nu ben ik zover dat ik hem zoveel mogelijk beloon als hij zit of ligt, en wel met zijn neus (grotendeels) binnenboord. Het zitten en liggen doet hij dan ook steeds vaker. Bij het liggen legt hij ook steeds vaker zijn kin op de rand van het deurtje. Dat beloon ik ook graag, het ziet er zò schattig uit. Daarbij probeer ik de beloningsfrequentie ook omlaag te brengen door mijn stappen te tellen en onregelmatig, maar met gemiddeld steeds iets langere tussenpozen, te belonen.
Bij het in en uit de kar springen zien we weer eens hoezeer Iggy’s coördinatie is verbeterd. In het begin klauterde hij erin. Bij de eerste paar keer dat hij eruit sprong, kwam hij wel eens op zijn kin terecht, maar dat was al snel geen probleem meer. En inmiddels springt hij wel heel soepel in de kar, ook als die rijdt. Hoe snel zich dat allemaal ontwikkelt bij zo’n pupsel!
Westie
Op het einde van de wandeling komen we een jonge Westie (West Highland White Terrier) van een jaar oud tegen. Iggy zit nog vrijwillig in de kar. De dames, die voorop lopen, blaffen hem wat af, want hij is een beetje ontstuimig. Als hij bij mij is, steekt Iggy zijn kop uit de bench om toch even te kunnen snuffelen. Iggy vindt het wel spannend, en de interesse is wederzijds niet heel groot. In ieder geval niet groot genoeg voor Iggy om uit de kar te komen in ieder geval.
Teckel Bram
Dan komen we een bekende jonge Teckel tegen, Bram, nu ongeveer 7 of 8 maanden oud. Het grootste wonder is hierbij misschien wel Yuno. Normaal gesproken moest ze altijd flink blaffen, niet zozeer tegen de teckel, maar vooral tegen zijn vrouwtje. Die associeerde ze vooral met de Duitse Dog die ze hiervoor hadden, evenals hun buurhond, een Duitse Herder. Bij dat koppel ben ik er nog niet over uit of ze vooral tegen de hond of tegen de baas blaft, of allebei.
Dan deze keer. In eerste instantie blaft Yuno helemaal niet. Pas als de teckel een beetje opdringerig doet, en als het vrouwtje iets nadrukkelijker iets zegt, blaft ze een paar keer, maar is gelijk goed bij te sturen. We hebben daar zeker een aantal minuten gestaan en Ronja blafte nog het meeste. Die wilde naar huis, E-T-E-N!!!
En Iggy? Die vond het eerst spannend. Zijn staartje had hij weggedrukt. Maar zoals altijd bij hem kwamen hij en zijn staartje steeds meer los. Hij wisselde zelf heel erg mooi kennismaken en snuffelen met de Teckel af met even afstand nemen, om daarna weer terug te gaan. Gezien zijn pronk vond ook de Teckel de ontmoeting een beetje spannend.
Nog een Westie
Direct daarna kwamen we een andere Westie tegen. Ronja en Yuno kennen hem goed, de dames vinden hem prima zolang hij zich gedraagt, wat hij inmiddels ook doet bij ze. Iggy kwam bij hem veel sneller los dan bij de Teckel.
Al met al benaderde Iggy ieder van deze voor hem nieuwe honden steeds iets makkelijker.
Dat is ook wat ik verder zie. In een nieuwe situatie moet Iggy het zich even aankijken, waarna hij voorzichtig op onderzoek uitgaat en zich er goed van vergewist dat het veilig is. Dan groeit zijn zelfvertrouwen zienderogen, wordt hij heel snel vrijer, zonder daarbij opdringerig te worden.
Maar het moment dat Iggy op onderzoek uitgaat, komt steeds sneller. Hij is nieuwsgierig genoeg en wil graag, heeft een beetje tijd nodig, maar die tijd wordt steeds korter.