Knuffelen en knabbelen
Iggy verleidt je makkelijk tot op de grond gaan zitten om te spelen of lekker te knuffelen. Wat geniet dit hondje enorm van knuffelen, en dat zonder klef te worden (veel te likken bijvoorbeeld). Hij vleit zich heerlijk tegen je aan, soms zachtjes op je vingers knabbelend. En soms minder zachtjes.
Laatst was hij weer aan het knabbelen, op zich zachtjes, maar ik kwam met mijn vinger tussen zijn knipkiezen. Ik zei zachtjes auw en trok mijn vinger daar weg, maar liet hem wel in zijn bek (zeker als het te heftig is, trek ik mijn hand terug). Dat heb ik wel vaker gedaan, maar deze keer zag ik bij Iggy die hersenen gaan werken. Hij ging weer zachtjes knabbelen en op een gegeven moment deed het weer zeer, waarop ik dezelfde reactie gaf.
Aan zijn koppie zag ik dat hij echt aan het voelen was waar mijn vingers zaten en wanneer het bij mij pijn deed. Het leek een stuk bewustwording bij hem. Heel mooi om te zien.
Houdt dat in dat hij mij nooit meer pijn zal doen met zijn bekkie? Als hij druk is, of zich vergist tussen waar een speeltje is en waar mijn vingers zijn, of zoals gisteravond waar Ronja net was en waar ik net met mijn arm achter zit, zal hij zeker nog te hard graaien. Ik zie het meer als een mogelijk eerste stapje naar meer controle over zijn bekkie in rustige situaties.
Dit geconcentreerde, naar binnen en naar mij gerichte blik van hem was in ieder geval prachtig om te mogen meemaken.
Sjorren en…
Op een ander moment had Iggy me weer verleid. Hij was echter in een heel andere stemming. Hij beet me beslist harder in de handen, waarop ik een flostouwtje pakte dat ergens in de buurt lag. Met een pup in huis ligt de vloer meestal bezaaid met speeltjes, dus dat is geen probleem. Iggy pakt het graag vast en we begonnen te sjorren. Dat vindt hij prachtig.
Op zeker moment vroeg ik hem om het los te laten: rust in het spel, hem aankijken (waarbij hij mij ook recht aankijkt), en heel zachtjes ‘los’. Hij moest er even over nadenken, maar liet het los. Heel knap, normaal beloon ik hem met lekkers voor het loslaten, maar dat had ik nu niet bij de hand. Ik gooide het speeltje onmiddellijk weg, hij erachteraan en kwam het gelijk weer tegen mijn hand aanduwen. “Verder sjorren graag!”
Dit herhaalden we een aantal keer. Iggy liet steeds makkelijker los, een teken dat hij het weggooispelletje ook mooi vond. Toen hield ik het speeltje ìetsje langer vast voor ik het gooide. Iggy wachtte het in spanning af, rende er weer achteraan en bracht het weer terug. Een volgende keer hield ik het vast tot hij me aankeek. De keer daarna wachtte ik af tot hij ging zitten, iets dat hij vrij standaard doet om iets te vragen. En ja hoor!
Het spel heb ik uiteindelijk beëindigd door Iggy het speeltje te geven. Toen was het flosje al snel ook niet echt interessant meer.
Spelleren
En zo hadden we in nog geen 10 minuten tijd een paar mooie ontwikkelingen in het spel. Het vertrouwen bij hem om het speeltje los te laten, waarna het spel verder ging, maar in een net andere vorm (speeltje achternarennen en z.s.m. weer verder sjorren). Het weer terugbrengen van het speeltje en het echt tegen mijn handen duwen (dit deed hij eerder ook al wel, maar ik ging na een paar herhalingen alleen weer sjorren als hij dit deed, een kleine aanscherping van de spelregels op dat moment). Kunnen wachten tot ik het speeltje gooide zonder direct achter mijn hand-met-speeltje aan te gaan. En kunnen wachten en bedenken dat hij het gooien misschien in gang kon zetten door zelf iets te doen.
Het gaan zitten (en tegenwoordig ook liggen) om iets te vragen is vanzelf ontstaan als hij iets lekkers wilde. Iggy breidt het zelf uit met andere situaties. Hoe knap is dat???