Yuno
Als allereerste “vreemde” hond heeft Iggy kennisgemaakt met Yuno. Snel daarna volgden natuurlijk Pelle en Mojo, maar daar vertel ik (als het goed is) in blogs van de eerste daten meer over. Yuno deed niet lelijk naar Iggy, maar negeerde hem straal. “Thousand yard stare”, jij bestaat niet. Of als je me echt in mijn gezicht zit, maak ik je even duidelijk dat ik dat niet op prijs stel. Ik zou graag willen dat ik zo goed kon negeren. In dit filmpje uit de eerste dagen is dat negeren heel goed te zien.
Na 1,5 week ongeveer ging Yuno met Iggy “spelen”. Yuno heeft nooit veel gespeeld, behalve wat sjorspelletjes met Ronja. Met Kari mocht ze niet spelen van Ronja. Dus ze heeft er heel weinig ervaring mee. Ik schrijf “spelen” omdat het zo lomp ging. Ze kreeg een dol moment, ging als een idioot rondrennen en torpedeerde onderweg Iggy en pinde hem op de grond met haar gewicht. Gelukkig trok hij het zich niet echt aan. Nogal onbeholpen allemaal. Ik liet het wel wat gaan, maar steeds heel kort.
Toen Paul, Nissa en Ronja erbij kwamen in Zweden, werd het te druk in huis en was er nog minder spelgelegenheid dan eerder. Hoe dan ook speelde Yuno alleen buiten met Iggy, als ze los waren. En bij het tweede huisje was de omgeving daarvoor niet geschikt – heel veel wild waar Yuno achteraan kon besluiten te gaan, en een weggetje redelijk dichtbij voor het huis langs waar auto’s best nog hard doorreden.
Thuis gekomen ging Yuno steeds iets meer met Iggy spelen, vooral ook binnen. Ze is ook met sjorspelletjes begonnen, wat direct geweldig leuk ging. Met worstelen was ze eerst best ruw en ze kon daarin moeilijk doseren, waardoor Iggy erg druk en fel werd en ik soms ingreep omdat ze te opgefokt en geïrriteerd raakten. De laatste week zie ik een mooie ontwikkeling: Yuno kan het spel steeds beter doseren, durft zich soms op haar zij of zelfs op haar rug te leggen en ze kan beter de-escaleren en duidelijk maken wanneer het voor haar echt afgelopen is.
Eén van de kenmerken van echt spel tussen honden is rolwisseling, waarbij de sterkere of oudere hond af en toe het “slachtoffer” is en op zijn rug of zij gaat liggen, in een kwetsbare positie, of zich achterna laat zitten.
Ronja
Ronja, die normaal echt een hekel heeft aan pups, was bij de eerste kennismaking met Iggy al opvallend neutraal. Inmiddels lijkt ze hem vaak zelfs gezellig te vinden.
Ook Ronja speelt redelijk wat met Iggy, vooral veel sjorspelletjes. Ronja sjort wat ruwer met Iggy, die dat allemaal alleen maar mooi vindt. Maar vanaf het begin kon Ronja heel goed duidelijk maken wanneer het voor haar klaar was. Dan verandert haar blik en besluit Iggy uit zichzelf om nu maar los te laten. Op dezelfde moment laat Ronja ook los. Vaak loopt ze dan bij het speeltje weg, maar ik zie haar ook vaker dan ze bij Yuno doet daarna het speeltje bewaken (“nee, het is nog steeds van mij”). Ze is nu ook begonnen om vaker worstelspelletjes te doen die ze ook weer heel goed weet te doseren.
Met zijn drieën sjorren
Geweldig mooi is het ook als ze met zijn drieën sjorren. Het gaat, net als de rest van hun spel, altijd met het nodige gegrom en ander kabaal gepaard. Iggy of Yuno laten altijd als één van de eersten los, en durven dan het losse uiteinde meestal niet meer onder Ronja vandaan te halen.
Het is zo mooi om te zien hoe het spel en de handigheid daarin zich ontwikkelt bij beide dames en bij Iggy. En vooral bij Yuno zie ik echt een leuke ontwikkeling in het spelen. Ik heb de indruk dat ze nu ook meer zelfvertrouwen heeft in het sjorren met Ronja, al blijft dat de koningin die bepaalt wanneer het spel is afgelopen.